Tja hoe begint mijn camino? Ik onderweg naar het begin van mijn pelgrimage, de Jacobuskerk te Kethel. Het liep helemaal fout. Tramlijn 21 gaat naar Woudhoek, maar wat blijkt, op zondagochtend begint die pas om 10 uur te rijden. Dus ik moest lijn 24 nemen richting Holy. Op de kaart had ik al gezien dat beide trams tot een halte ergens in de buurt van eindpunt lijn 21 samenrijden. Bij die splitsing ben ik uitgestapt en heb de kortste route naar de kerk gelopen.
Ik was precies op tijd in de kerk. Toen ik aan kwam lopen beierden de klokken al, en 10 voor 11 zat ik in de kerk. Er waren toch wel ongeveer 50 mensen in de kerk, de leeftijd vanaf 65, een enkeling jonger, en 1 buitenlandse vrouw met een kind die later een heel verhaal met de buitenlandse priester had.
Nu ben ik onderweg, en voorlopig zal ik regelmatig onderweg blijven.
De Jacobuskerk in Kethel was het begin van mijn camino. Heb de lithurgie meegemaakt, die totaal anders is dan 60 jaar geleden toen ik voor het laatst een dienst bijgewoond heb: een kerstmis in Sankt Gallen Zwitserland.
Er wordt nu nederlands gesproken, de priester staat richting het volk, en niet met de rug naar het volk. Het duurde wel lang, een uur in het totaal. Rond het einde heb je de communie. Grote consternatie: er was een man die niet ter communie ging. Hij werd onwel toen hij opstond. Mensen eromheen. De priester pauseerde even met zijn vervolg van de mis vanwege de consternatie. Maar uiteindelijk ging hij toch verder, want er waren al mensen die de kerk verlieten.
Na de eucharistie bleek er een feestje te zijn voor de vrijwilligers van de kerk. Kon ik aan iemand vragen voor de eerste caminostempel. De priester heeft me ook de zegening gegeven voor een veilige camino.
Waarom wil ik deze camino naar Santiago gaan lopen.
Het is simpel, maar toch moeilijk uit te leggen.
Ben net in een kerk geweest, voor het eerst sinds meer dan 50 jaar.
Dan zit ik toch te denken, niet dat ik gelovig ga worden, want daar geloof ik niks van.
Maar er zijn in mijn leven bepaalde toevalligheden voorgekomen, waarvan je denkt:
zijn dit toevalligheden of is er toch ergens een sturing geweest
die ervoor zorgt dat ik nu de camino kan lopen.
Tenslotte ben ik dit jaar 80 geworden, en dat is toch niet niks.
Ik moet zeggen toen ik 40 was dacht ik niet dat ik 50 zou worden.
Maar m'n vrouw heeft gezorgd dat het wél lukte; daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Met haar begon mijn huidige leven!
Ik zit hier hartje Schiedam, vlakbij een sluisje waar vroeger een bekende bistro zat. Het is warm, ik ben in de schaduw gaan zitten. In Schiedam staan overal molens, leuk gezicht is dat. Sommige werken dagelijks.
Ik verwonder me toch wel over de bouwkunst in de tijd. Die molens zijn echt heel speciaal. Ronde baksteentjes, taps naar boven aflopend, in een heel vloeiende lijn naar een steeds smallere middellijn. En dan die houten constructie waarbij de wieken helemaal rond kunnen draaien, en via houten tandraderen de energie omzetten naar hel malen. Toch wel pientere mensen in die oude tijd.
Schiedam, Molen
Kethel, Jacobuskerk
Kethel, Jacobuskerk
Kethel, Jacobuskerk, Beeld Jacobus